DÜŞ GÖREN ATIN ŞİİRİ
I
Dağ yürür bir yerinde
çıkar üstüne dağın
bu çelik çağında
ata iyi binin
Kalbinde bir gül bu atın
Ceyhan sızar gibi gözlerinden
düş gören at
bellidir gözlerinden
Ses yüklediler
varacağı üs Kudüs
titretir güney yeli
bir dal buğdayı
Alın bu atı denize atın
geçer denizden de
bakıyor özenle
sayfalarına kitabın
İnsan saçı yelesi
yürüyen bir fabrika
tüylerinde oyun
roman şiir
(Temmuz 1975)
II
Boynunda kan torbası
geçer balkonlardan
koşuşuruz pencerelere
şimdi başka balkonlarda
Sözleri uzun
kolay mı anlaşılması
düşer burnundan
bir kaç kurşun
Ayaklarında nal
kırmızı
şaraba batmış
silindir şapka
Yapışır kızlar
cidarlarına
duruyor bürolarda
her görevli atın üstünde
Lik lik gidiyor
ne yaman
serperek ardından
dizeleri
(Ağustos 1975)
III
Büyür yumak
gözlerim açıksa
uzayda ayaklarım
gülyağına bulandı
Az da olsa
duyarım
acısını
toprağın
Yapsanız daha
büyük bomba
sığar kalbime
gömersiniz ölülerinizi
Başımı sallarım
ya giderken
bir Kudüsteyim
bir İstanbul’da
Avrupa
şey gibi
eskir de
gülerim
Soluğum bekler
gece pastanede
düşünen
gerillayı
Bir gün konuşacağıma
tanık
tutuyorum
ayı
Sırtıma
alarak
Asyayı
Afrikayı
(Eylül 1975)
Nuri Pakdil